Ya Habir
Her an görmekte ve bilmektesin..
Suçu, günahı işlerken kızarmıyorsa yüzüm bu farkındalıkla, üzülür..
Utanırım..
Bunun vermiş olduğu üzüntü yeter dersen...
Üzüntünün vermiş olduğu utanç yeter dersen, ne diyebilirim..
Rahman Sen'sin.. Rahim de Sen'sin..
Sonsuz merhametinlesin.. Rabbim'sin.
İçinden çıkılmaz hallerde sıcak yüreğime cennet kokulu buzları koyansın, Mümin'sin..
Her an bir tek ben varmışcasına benimlesin......
Noksan nedirki kâinatta?
Hic dusunmedim.. Dusunenden de pek haz etmedim.
Senin yaratiginda noksan aranmaz, Sen Alim'sin.
Kulun nasıl bilirse bilsin.. Varsın görmek istediği gibi görsün..
Mevkiim değerinden kaybetsin, ne kadar kalıcıyımki?
Gerçeği Sen görmektesin, telaşlanmam..
Ruhumun masumiyetinde eşsiz bir huzur...
Çünkü Basir'sin.. Adl'sin..
Feride ArslanKayıt Tarihi : 2.4.2008 16:01:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!