Bir ülke vardı insanların sevapları katılmıştı mevsimlerin hamuruna. Hep bereketli özgürlükler doğacaktı güneş gibi göğünden.
Köklerinin vardığı derinliklerde mana bulacaktık, değer katacaktık günlerimize Haziran uzunluğunda bir gün gibi… Bir saadet mayalanacaktı hayallere… Bu hayallerin sultanı bir şehri müjdeleyecekti geleceğe…
“Kostantiniye mutlaka fetholunacaktır, onu fethedecek kumandan ne güzel kumandandır, onu fethedecek asker ne güzel askerdir”
Ya ben İstanbul’u alırım ya İstanbul beni diyecekti bu kutlu söze meftun bir adam…
Tereddüdüne “tasa etme Kostantiniye’yi alacaksın” diyen bir Akşemsettin olacaktı. Elinde Padişah II. Muradın verdiği kızılcık sopası ile Mehmet diye seslenen bir Molla Gürani onu her zaman tetikte tutacak ve zafere hazırlayacaktı.
Abdestsiz emzirmeyen, tek şikayetinde “Hocanın vurduğu yerde gül biter” diyen bir anne fethi müjdeleyen ninnilerle beşiğini sallayacaktı.
İki gözüm pınar oldu gel gayrı.
Elim değse akan sular tutuşur
İçim dışım yanar oldu gel gayrı.
Ayların sırtında yıllar taşındı,
