Ya Ben Şiiri - Necati Koca

Kendimi koydum yerine,
Öylece görünce seni
Sevenin çok,bitmez gelenin.
Hüzünlüsün okunur üzüntün,
Rengi gitmiş yüzünden.
Ya ben,öyle miyim ben?
Acıyorum kendime
Geliyor gözlerimin önüne,
Cansız bedenim,
O soğuk taş üstünde
Sen hüzünlü,sen üzgünken ben
İçim yanıyor,dindirir mi yangını mı?
O soğuk dediğim musalla taşı,
Henüz tabut çevrelerken bedenimi.
Ya indirilirken kabre,
Kim tutacak incitmeden bedenimi
İstenirken helallik,kimbilir
Kaç kişi olacak yanıbaşımda?
Helal olsun diyen.
Günahlarımı düşünüyorum,
Var mıydı helalsiz bırakacak?
Yoksa ağır mı basacak amelim,
Kabri cennetten köşke çeviren.
Gözlerimin önüne geliyor;
Belki hayal ediyorum,belki bir rüya
Hani korkum vardı ya.
Kaç kişi olacak yanıbaşımda diye.
O an geliyorlar,sayamıyorum
Sokakları aşıp çıkarken evden,
Yüzlercesi helalleşmeye.
Boşalıyor sokaklar yine o an,
Sanki hiç olmamış gelen.
Yine hüzün,fakat değil tanıdık bu hüzün
Bu başka,bu ümidi atmış bir hüzün.
Münker ve Nekir'i düşünüyorum,
Hangi hal ile ağırlanacağım.
Öyle çok korkuyorum ki
Yüreğimi parçalayacak korkum.
Öyle çok ümitliyim ki
Yok gibi,günahsızı benden.
Bırakıp gidecek,gidecek olanlar
Onları düşünüyorum,
Ben vefalı mıydım?
Bilmem hakkım mı?
Vefa dilemek gidenlerden.
Kaçıncıydı toprağa verdiğim
Ve hüzünle bırakıp gittiğim.
Bilmem yaptım mı ödevlerimi?
Hiç unutmadım ki ben,
Her an aklımda annem,babam ve diğerleri.
Yeterli mi acaba unutmadım demek,
Avunabilirmiyim,edebilir miyim teselli kendimi?
Bekleyebilir miyim bırakıp gidenlerden
Bıraktıklarıma verdiklerimden fazlasını.
Yine korku sarıyor,ölmek yok mu yaşarken.
Bıraktıklarıma,ümit olacak çok şey var.
Oysa ben öyle miyim?
Yaşarken bile çaresiz,kimsesizken.
Medet ya kimsesizler kimsesi
Bağışla,affeyle beni.