Ya Şiiri - Evren Özcan

Böyle sevmeyecektik vatanı
Böyle aşık olmayacaktık yarimize
İşte o zaman bizi adamdan sayarlardı.
Dünyaya böyle tutkun…
Gezginlerin izinden gidecektik,
Okyanuslara, Afrika’ya.
Ne gerek var!
Otur işte, odanda bir fincan kahvede yüzdür,
Kağıttan kayıklarını,
Loş ışığını güneş zannet masa lambasının.
Dost diye kucaklaştıkça,
Kucak kucak bıraktık kendimizden,
Bunu söylemek bile ayıp,
Sesli düşünmek işte, böyle birşey.
Ya deli olmalı,
Ya cani.
Ya da kendimize mani…
Sütünü içtiğimiz anamıza bağırmadık mı,
Kalem tutmamış gibi ellerimiz,
Ya da bu kalemin mayası tutmamış.
Böyle sarılmayacaktık toprağa,
Böyle sarılmayacaktık sevdaya,
İşte o zaman bizden kıymetlisi olmazdı.
Yakut ne ki,
Zümrüt?
İki gözü zümrüt sanmadık mı,
Kanmadık mı mücevherin de ucuzuna.
Ya ölü olmalı,
Ya fani.
Ya da kendimizden firari…
Uyandığımız sabahı taşlamadık mı,
Harf görmemiş gibi gözlerimiz,
Ya da görmemişin teki bu harfler.
Böyle bedeni ceket gibi çıkartıp vermeyecektik yuvaya,
Böyle ruh olmayacaktık çıplak tenlere,
İşte o zaman aşk olurduk.
Aşık olmak,
Ateş ne ki…
Kızgın demiri yüreklenip de tatmadık mı,
Oyunlar oynamadık mı yangınla,
Ormanları yakmadık mı.
Can mı kaldı,
Canlı mı?
Hangi yemişin adı arı?
Ya ilah olmalı,
Ya da ilahi…
Ya da kendine kafi…
İçtiğimiz suya sövmedik mi,
Nasibini almamış gibi hadlerimiz,
Ya da haddini bilmiyor şu nasibimiz.
Ya adam olmalı,
Ya baştan doğmalı…
Ya sevda olmalı,
Ya baştan savmalı…
Böyle sevmeyecektik vatanı
Böyle aşık olmayacaktık yare
İşte o zaman ne sen olurdun pare pare,
Ne de ben bulamazdım çare.
Evren Özcan
15.03.2012 Prş 19:21