Y a r ı n a Şiiri - Kâzım Özgür

Bu dünyadan o aleme göçerken;
Derdini buraya,atıp gidersin.
Eğriyi doğruyu bir bir seçerken,
Rabbinin emrini,tutup gidersin.

Tanımazlar şöhretini şanını,
Azrail’e bir gün verin canını,
Bilemezsin ne zamandır anını,
Nasuhu tövbeye,katıp gidersin.

Servetinle,evladınla övünme...
Hırsa uyma hiddetlenip söğünme.
Can boğaza geldiğinde dövünme,
Toprağa gark olup batıp gidersin.

Son nefes verirken terk eder canın,
Damarlar büzülür donar hep kanın,
Kefene sarılır; bağlanır yanın,
Dünya hayatından yitip gidersin.

Cenaze namazı safla kılarken,
Ağlayan gözünden yaşlar silerken,
Allaha yalvarıp rahmet dilerken,
Kıbleye yönelmiş yatıp gidersin.

Özgür’ünde o gün,sararır yüzü,
Bağlanır çenesi kapanır gözü,
Konuşmaz dili,tükenir sözü,
Sinede ateşler tütüp gidersin…

{Kâzım Özgür 16-Mart-1983]