Yirmi Şiiri - Oğuz Han

Bahar gelmiş, yaprak döker gözlerin.
Yıldızlar iz bırakmış kenarlarına, karadan
Parmak uçlarında kainatın izi
Zat-ın ellerinden can verir, on yerinden.

Ateşten her tekrarı dudağının,
Tek kapanışına isyan baş verir mukaddes diyarlarda.
Öksüzler duaya çıkar,
Soluğundan üflenecek tek bir manaya.

#Yüzbin# darağacı kurmuşlar omuzlarının üstünde,
Her birinde asılı #dörtbinüçyüzseksen# leyl.
Bütün karmaşası zihinlerin…
Yalnız bir mucize beklenir, son nefeste gelecek, hif.

Çehrenin ufak boşluğunda nüvenin gizi,
Diğer yanında, uğranmamış su kuyuları.
Vuslat mahzeninden çıkar selamının tersine
Ölümlülerin diyarı, çehrenin parmaklıklı mahzeni.

Bahar gelmiş, filizlenir gözlerin.
On yeni kainat oluşmuş kenarlarında,
Gezdirdiğin yerlerde tütsüler yakılmış,
Mabetler kurulmuş tek bir halkasına.

Konuşmak dudaklarından bir kelime için var edilmiş,
Dua, dudağından çıkmak için dua.
İlhamı tüm anıtların, çizgilerinde
Rengi ancak parçalanmış rahmanın sözünden

Kut’lu uğrunda can vermenin edebi,
Yalnız tek bir sarmaşığına,
Ne şanlı gayret omuzlarında…
#yüzbin# baş #dörtbinüçyüzseksen# ruh taşımakta.

Al rengin emeği yalnız, gizin gerisine
Pamuk tarlaları hasat zamanı izin ister,
Çehrenin boşluğunu doldurmaya.
İpekten dolaşır çehren, kayıp kalıntısına…

Oğuz Han