Ağı deyen kişi gördüm xiyabanda,
Neler duydum,neler çekdim ben o anda.
Yandırılmış,küle dönmüş el-obası,
Susub daha,neğme demir bad-sebası.
Qırılmışdı bir gecede ailesi,
Yeri-göyü bürümüşdü ah-nalesi.
Ermeni-rus birleşmesi vehşi kimi,
Quldurluğun neqşi kimi
Qırmışdılar cavanları,qocaları
Viran qalmış bir vaxt abad olan
elin qapıları-bacaları.
Körpeleri nizeyece taxmışdılar,
Uşaqları yandırıban yaxmışdılar.
Gen düzlere sepılmişdi cesedleri,
Bu ermeni kansızlığı vurub keçmiş daş sedleri.
Kaniçenlik eclaflara xoş gelmişdi,
Neçe-neçe eliyalın güllelere tuş gelmişdi.
Bu şaxtada gözüaçıq donan vardı,
Ruhu azad kuşa dönüb evi üste qonan vardı.
O karlı kış gecesinde açılmadı ki sabah,
Bunca zülme nece dözdün sen,Allah.
Bu ketliama göre,kanlı ehtişama göre
kim cavab verecekdir,
Yeqin dünya özü bir gün edaletin hökm etdiyi
mehkeme görecekdir.
Kayıt Tarihi : 24.2.2011 14:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
1992-ci ilin 26 fevralında ermeni-rus birleşmeleri Karabağda ketliam töretmiş,Xocalı şeherini yerle bir etmişler. Günahsız,eliyalın insanlar soyqırım faciesini yaşamışlar.613 sakin şehid olmuş,yüzlerle insan yaralanmış ve ya esir düşmüşdür.Ben bi şiiri “Şehidler xiyabanı”nda Xocalı faciesinde ailesinin bütün üzvleri şehid olmuş ağı deyib hönküren derdli kişiye yazmışım. Tanrı o günleri bir de bize göstermesin. O günden 19 il ötüb.Karabağı azad edenden sonra bütün Karabağ şehidlerinin narahat ruhları rahatlığına qovuşacaq. O gün uzaqda deyil ve ilk Kelebe şiirini de ben yazacağam.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!