Xeşen Şiiri - Yusuf Kartoz

Şu köşede tek başına oturan kimmiş,
Beklediyin birimi vardır küçük hanım,
Gözlerin ile dudakların adeta volkan,
Kime patlayacaksın,söyle öğrenelim,
Yok yok sır saklama; ölürüm bir tanem,
Aramızda ayrılık yok çabuk başlasana.

Söylesene şiirleremi takıldın izah edsen,
Onları okurken kendinlemi karşılaşdın,
Sırlarının benim bilmeme neden şaşdın,
Gizli ulaklardanmı şüphelendin bakalım,
Yok artık okadar değil hiç tutturamadın,
Kendi kendine bulamazsın yorulmayasın.

Ben hayallerde karşılaşılan gezginim,
Sizleri hiç yanlız başına bırakırmıyım,
Görünce anlatırsınız hep olan bitenleri,
Uyanınca yok artık daha neler dersiniz,
Nereden bilecek diye küçümsersiniz,
Hiç eksik olmam; hiçte gitmem bilseniz.

Aramızdaki ihtilaf kıyamette bitecek,
Daha çok yıllar hep beraber olacağız,
Sabahında gene ekemedim buradaydı,
Söylene söylene hep akşamı edeceksin,
Her gece gelemem farkında olmalısınız,
Keçiler dağıtmana istemem; alışmalısın.

Hiç tanımadan nasılda kanaat bildirdin,
Hayatın eksenini kaydırdın düzeltemezsin,
Huzur içinde ne güzel yaşayıp gidiyordun,
Kendi elinle şifayı kaptın; çaresi yokdur,
Şimdi feryat figan,ne yaptımla geçiyor,
Geri dönüş yok, bu duruma alışacaksın.

Be nazenim neden hadini bilemedin,
Hatanı kendinle tamir etmeye çalışmalısın,
Hiç bir çaren yok kaçıpta kurtulamazsın,
Daha kıyamete çok var; sabredemezsin,
Ne şen geçiyor günlerimiz ne demezsin,
İstesemde seni bırakamam alışmalısın.