Wei Lai Şiiri - Hamdi Topçu

Shanghai sokakları insan kaynar
Bu şehir otomobil...
Babamın tek malı bisikletiydi
Her sabah
Yaşadıklarını yaşamaya hazır
Bir acı lokmaya mahkum
Pedal basardı
Düş yağmurlarında ıslanarak

Yanlış kapıyı çalmamıştı
O gün ölüm yine
Umut kulelerinden düşler uçarken
Bir sincap, dolunayı fırsat bilip
Kaçmaya kalkışmıştı
Ihlamur ağacından gökyüzüne

Wei Lai, yüreğimin adresi,
derdi babam.
Annemin ince, uzun parmakları
Minik ellerime konmuş diye
Avuçlarıma yazardı sonrayı
Şimdi geçmişin peşinde
Yaralı kuşların türküsüyüm
Ne parmaklarım ince,
Ne avuçlarımda
Geleceğe dair bir iz var

Annemin kabrine pirinç götürsem
Babam için çıplak ayakla yürüsem
Çiçeklense içimde bir yalnız lotus
Yang Pu köprüsü ayaklanır
Sarı nehir izin vermez

Ben Wei Lai
Babasının canı ciğeri
Balık olsam, martı olsam
Alıp götürse beni okyanus
Yüz sürsem küllerine babamın
Öfkemi tarihin belleğine emanet etsem
Gün gelir utanır mı Tienman
Özgürlüğe geçit vermediğinden...