Vuslatsız Sevda Şiiri - Havva Çavuşan

Gördüğün zaman onun ellerini
Tutarsın sımsıkı bırakamazsın
Duramazsın göremediğinde varlığını
Sarılmak istersin boğacak kadar
Ama nafile bu hisler bilirsin çünkü
Bir adım bile yetecektir onsuz kalmaya
Böyledir işte sevda yerden yere vurdurur
Yerinde Yavaş yavaş yanıp küle dönersin
Dönersin de söndürecek su bulamazsın
Su bile ateşine boyun eğer de buhar olur
Sonra zaman geçer ateş küllenir yürekte
Ama hep bir kıvılcım saklar en ücra köşesinde
Belki dersin birgün beni de görür gözleri
Bana da gülümser herkes gibi sıcacık
Uzaklara dalarsın düşledikçe tüm bunları
Sonra hayatın acı gerçeği dikilir karşına
Bağlar elini kolunu da sesin soluğun çıkmaz
El mahkum girersin vuslatsız upuzun bir yola
Öyle bir yol ki ne başı belli ne sonu
Ne azı belli ne çoğu öyle ya azizim
Elbet vardır bununda bir sırrı
Derdine çare ararsın bulunmaz
Yâr yarana merhem olmayınca
Sevda bu adına nice ağıtlar yakılmış da
Derman bulunamamış elden ne gelir
Kişi kendi bilir içindeki kışı
Fırtınalar kopar pare pare karlar yağar
Yüreği enkaz yerine döner sanki
Dili lal olur kilit vurur kalbine
Ayılmak bilmez bir sarhoşa benzer
Tek ilacı sevdiği kalbin ritmidir
Hissederse o ritmi dünyalar onundur
Ama kader bu getirmez sevdiğini
Ve yavaşça ölürsün kavuşamasanda
Keşke dersin benim onu sevdiğim kadar
Olmasa bile sevse beni
İşin içinden çıkamazsın müebbet yersin
Firar etmek elindedir ama edemezsin
Sevdana ihanet edemezsin
Gerekiyorsa her gece ölümü beklersin ama bunu yapamazsın
Ve sen kendi içinde kaldırırsın cenazeni
Ne gelen vardır ne giden bu viranenin mezarına kimsesizler gibi
Acıyı şerbet yapıp içmişsindir çoktan
Tek umudun mahşerde kavuşabilmektir