Vuslatsız aşk Şiiri - Süleyman Erkuvan

Herşeyin bir sonu vardı sonların ise başı

yerdim hüzün taşı parkda bitermi göz yaşı

yılların yorgunlunu sessiz çekerdi garip başı

yalnız umutsuz gözler saga sola bakardı

bahar beklercesine hayalle yaşardı
bu günlerin yarınları varmıydı sorardı

ağaçlar altında yürek bu yürek yanardı

her şeyin sonu vardı biliyorum son vardı

ya bendeki bu acıların sıkıntıların sonu

bilemiyorum bilemiyorum son olacakmıydı

umutsuzlugu atmaya calışıyorum dönüp çakardı

son sığaram yanardı cebim delik düşünce aldı

oysa şimdi bir sıçak çay yanında bir dost arardı

gülümseyerek hayalden hayallere dalardı

yüzü gülüp neşeler saçsaydı

etrafına mutluluklar dagıtsaydı

hayat bu kadar yok yok bukadar zalim olamazdı

günahı hatayı kusuru çoktu yakar yakardı

dünyada ödüyorum cezamı canım yanardı

içim, burukluk kaplar kimse anlamadı anlamazdı

sıkıntılar acılar benim tek dostlarımdı

hayallerimi hayatımı yıllar gecmiş yıllar çalardı

boynum bükük sefil hayatım canımı alırdı

düşlerimi ançak gerçek aşıklar anlardı

ama benimde ne hayallerim umutlarım vardı

hepsi hepsi geride kalırdı

her şeyin sonu vardı ya bu günlerin sonu varmıydı

vuslat sız aşk beni benden çalardı