Vuslatın Şulesi Şiiri - Yasemin Ünlü 2

vuslatın şulesi

/ neden çatlar zamanın aynası insanın avuçlarında?
yalnızlığın göğsüne sızan bir ay ışığı mıdır dualar?
İmdadına yetişir mi tanıdık bir ruhun sesi?
bir resim neden ağlar insanın içinde?
umut denen çekiç mi sapladı, kalbe aşk denen bu çiviyi?
ey sancıyan kalp, doğurduğun şiirler hani? /

ver elini elim, gidelim buralardan.
süsenlerin, ılgınların, ıtırların kucakladığı uzaklara gidelim.
bir saç nasıl saplanırsa tel tel yaraya,
işte öyle akıl almaz,
işte öyle alaca ve karmaşık,
işte öyle sımsıcak kanayarak gidelim!
bırak dağınık kalsın ne varsa,
öyle tepetaklak, gidiverelim…

bazen;
ağlamadan durulsun istiyorum nehir!
aldırmadan adımlasın istiyorum ayaklarım.
sonra yine ankara,
sonra yine mayıs kucaklasın beni.
bir de vuslatın şulesi!
sürekli bent kuran bu sancı, çekilsin istiyorum kalbimin kıyısından,
taşsın, sonra yine yeniden dolsun yürek barajım olmaz mı?
yakmak lazım bu geceleri,
tek tek yıldızları doğurmak için.
tekrar tekrar söndürmek lazım tüm karanlıkları!
umudu büyük bir gemiye bindirmek lazım akılsız yüreğimle.
zamanın kulakları, işitmesin can çekişlerimi!
kaptan dümeni kırsın bilinmez ufuklara.
gidelim kalbim gidiverelim!

insan düşeceği yeri bilmeli diyor bir bilge.
peki insan nasıl bilir,
bir kalbe düştüğünde evrenin susuşunu?
topraktan arşa kadar lal olmuşken yüreği,
araf denen kuyuda yankılanırken sesi,
kora su taşır mı hiç âşık olanın bileği?

ey akılsız baş,
serkeşlikten mütevellit olsa gerek,
bu inkâr, bu korku, bu giz!
ey düşten, düşünceden ibaret olan suret,
çık kuytudan!
bak gülümsüyor hayat,
aradığın cevap bir gölgenin sırrında,
arala perdelerini..

sevgili dünya;
taşıdığım yükün altından yazıyorum bu satırları sana.
yüz binlerce kez ezber etmişken aynı eşkâli,
nöbetler biriktirmişken aşiyan güneşlere,
göğsünden bir zerre sevdiğimin gözlerinin rengi düşer mi nasibime?

kuş olsam çırpınarak konsam şiirin kalbine,
haykırsam çokça, çocukça.
dilimde kimsenin bilmediği bir ezgiyle
nihayetsiz günlerin sürgününde
sus ile uslandırdığım feryadımı duyar mı yutkunuşları?
aklı evvel bir bilmeceymiş meğer aşk,
yazsan da, silsen de ne fayda?

şimdilerde;
eskileri anımsatan her şey siliniyor yavaş yavaş.
bir avuçların, bir de kokun kalıyor aklımda!
aklım ki, onu hiç sorma alabora olmuş derin sularında!

gönlüm!
kalarak gidesim var.
varlığın hiçliğiyle kanasım var.
hiçliğin varlığına varasım,
varıp da yeniden çoğalasım!
gönlüm!
korkuyorum.
bana iyi bak olur mu?
gönlüm ben aklımı onla yitiriyorum.
bana, bize, aşka iyi bak.
iyi bak olur mu?