Vuslatın Şavkı Vurur Yüzüme

Bak bu akşam
Gözyaşlarım damlıyor çatıdan oluk oluk,
Kırık dökük ayrılığımın üstüne.
Bozkırdaki tek ağaç yalnızlığında kaldı şimdi arzularım.
Sağa dönsem ayrılık tırmalar yüreğimi,
Sola dönsem özlemin.

Oysa daha yenice
Vuslatın şavkı vurur olmuştu yüzüme.
Sırtüstü düşmüştü ayrılık düşlerim.
“Neyleyim,zamanı mekanı “derdim
Yar olunca yanımda kendimi karanfil bahçesinde bellerdim.

Bel bel bakardım
Uykusuz gecelerimin ardından,
Yorgun göz,
Yorgun yürektir kalan yar! ...
“Hemen geliyorum”deyipte gelmezlerde kalanın ardından.

Geceye sığmaz sabaha taşardı rüyalarım bile,
Şimdi kasteder oldum bir türlü ötmez olan horozun canına.
Güneş bile eski güneş değil artık
Asıvermiş kendini kendini bilmez bir palto gibi,
En soluk haliyle koca evrenin tavanına.