Vuslatın Pişmanlığı

işte söküyor yine şafak,
Döküyor yine kalbimden bir şeyleri,
Döküyor gözlerimden yaşaları,
Götürüyor geceyi üstümden,
Getiriyor yerine güneşi...

Acı çekiyor rüyalarım,
Izdırab var mısralarımda,
Bir eksiklik var diyorum hayatımda ama bulamıyorum,
Dolduramıyorum yerini kimselere soramıyorum,
Dara düşüyorum yoksul kalıyorum sebebine,
Nasihatlere muhtaç kalıyorum onsuz iken,
O yokken korkuyorum yanımda yokluktan,
O yokken boğuluyorum sanki yalnızlıktan...

İşte doğuyor gün yine,
Güneş bana doğuyor sanki,
Bana geliyor gibi bir an,
Ürperiyorum,
Uyan diyor!
gör atık karanlıkları aydınlatmak için yaratıldığımıı,
Ve çık aydınlıklara,
Aç gönlünü ve kurtulsun o karanlıktan,
Pişman o! ,
Pişman ol ki açılsın gönlün,
Dökülsün içinden karanlık zifir,
Dökülsün dilinden yüreğini aydınlatan zikir...

Hamd ediyorum,
Şükrediyorum ardından ki o güneşi parlatana,
Yalvarıyorum pişmanlığımı kabul etsin diye,
Geç kalışımdan kaçıyorum pişmanlığıma,
Pişmanlığımdan dualar ediyorum vuslatın geç kalmasına...