Vuslata Yolculuk Şiiri - Mahfi Kelam

Bir adım daha atıyorduk hergün... Çoğu zaman istemeyerek yürüyorduk zaman tünelinde... Ama bilemiyorduk bu yolculuğun akibetini.. Kasvetli bir kuyuya mı, geniş bahcelere mi çıkıyordu yolumuz... Bazen bilinçli, bazan gafletle atıyorduk adımlarımızı... Kimi zaman çamurlu yollar, kimi zaman gül bahçeleri oluyordu durağımız.. Bazen gözyaşı, bazen hüzün doluyordu heybemiz... Nedensizce yürüyenler görüyorduk etrafta.. Teker teker kuyulara düşüyorlardı.. Ne kadar üzülsek de, müstehak deyip ordadanda geçiyorduk... Gaflet bataklığında kendini kaybetmiş dostlarımızı görüyorduk bazen... Kimini kurtarıyorduk binbir güçlükle, Kimiyse kaybolup gidyordu gözlerimizin önünde... Sonra yağız ata binmiş yiğitler görüyorduk, Kah yollarından huzurla gidiyor, kah çamurlara batıp yardım bekliyorduk yine bir mübarek dostumuzdan... İbretnuma tabloları temşaa ettikçe genişliyordu ufkumuz... Maneviyat alemlerinde ilerledikçe derin manalarla bakıyorduk ileriye.. Karanlık kuyulardan biraz daha uzaklaşıyorduk sonra... Geniş bahcelere ulaşmak için bir adım kalmıştı sonunda... Dualarımıza aldık onu da... Tevekkül ederek Rahmana...