Vuslata Veda Şiiri - İsmail Uysal

İnsan değil sevgili, dağ da kavuştu dağa
Güne ömür, geceye asır sığdı, gelmedin.
Üflenmeden, ölüler bir bir kalktı ayağa
Maveradan ufkuma yıldız yağdı, gelmedin

Gelmedin ya zannımca seni ölümsüz saydım
Kanmıştım bengisuya, seninle yaşasaydım.

Halbuki aldığın her nefeste oradaydım
Buğdayda, balıktaydım, kuyuda, yaradaydım
Arafatta, Cudide, Sinada, Hiradaydım
Dağlarım, çığlığına meftun çığdı, gelmedin

Beklenmedik doğumun yılllar sürdü sancısı
Lanetlenmiş şehrimin bir sendin yabancısı

Uykusu yok şehrimin, en fakiri hancısı
Akşamdan hazırlıyor mumunu yalancısı
Yoksunluk diz boyu da sensizlik en acısı
Hasretin üzerime kaç dert yığdı, gelmedin.

Dizimdeki dermanı, emiyorken hasretin
Yasak elma koydular adını ihanetin

Öyle zamansızdı ki kalbime sirayetin
Mevzide şehadete aç gibi dirayetin
Çin seddine nispetti surları esaretin
Soğuktu prangalar, kar da yağdı, gelmedin.

Sokağın ortasında üşüyor kardan adam
Kalbi üşüyor diye geçti kaç yardan, adam

Gittiğinden beridir, ışığa muhtaç odam
Ne içerde can kaldı ne görünürde endam
Bıraktığın kırıktan üzerime çöktü dam
İradem kudretine boyun eğdi, gelmedin.

Bilirsin beni oysa iradesiz değildim
Bir tek Hakka kul oldum, bir tek Ona eğildim

Sensizliği bilmemek ayıp mıdır, cahildim
Ben gönülden mustarip ben akıldan zaildim
Dünya gözümde zerre bir tek sana maildim
Bahara zemheriden nazar değdi, gelmedin.

Kopardı köklerini, yaprak döktü nevbahar
Gelme artık sevgili, gelsen de neye yarar?