Vuslata Veda 2 Şiiri - İsmail Uysal

Gök elimden tutardı, dağ bırakmazdı beni
Kuyuda bir çocuğun vaveylası olsaydım
Su boğardı belki de ateş yakmazdı beni
Karınca dudağında su damlası olsaydım

Çöle meydan okuyan kupkuru dudakların
Arzuhali toprağı utandırdı, gelmedin
Kızgın kumdan kaynaklar doğuran parmakların
Rahmeti çölde vaha uyandırdı, gelmedin

Gelseydin, ahh, kalbinin pusulası olsaydım
Bitmeyen gurbetinin ben sılası olsaydım

İçinde bir soğukluk hissedersen beni an
Sükûtunu kalbinden ödünç aldım Mariyya!
Gör ki nasıl ölüyor gülümseyerek insan
Sana Babil bağından huzur çaldım Mariyya!

Okşasaydın saçımı, gam zulası olsaydım!
Birkaç dağın bağrına yazardım şiirini
Eğer ki ben gösteriş budalası olsaydım
Üşüyorum, Lodos ol, haydi göster sihrini

Dalgalar gözlerine dümen kırdı, gelmedin!
Mariyya, poyraz gün gün, usandırdı gelmedin!

Kaç dudak andı beni, kaç kalem yazdı beni
Kim söylerdi, olmasan adımı, hangi lisan?
Annem bile koynuna alıp sarmazdı beni
Zemheriden nağmeler dinletiyordu nisan

Kılıçsız, kan dökmeden, büyüdü toprakların
Ne şanslıydı ki kalbim fethine mazhar oldu
Önünde bendelerin, ardında uşşakların
Geçtiğin her diyarda kış bitti, bahar oldu

Gelir diye falcılar inandırdı, gelmedin
Kutup yıldızı beni çok kandırdı, gelmedin!

Dinmeden birinden yaş, yaktın bir diğerini
Aşkın kaç garibanın, gönlüne mezar oldu
İşve ile naz ile dağladın ciğerini
Afakını sardı gam, her yan ahu zar oldu

Sen gittin, gitti nisan, gitti seninle her can
Sen gittin, çaresiz bir ye'se daldım Mariyya!
Sen gittin, şehir gitti, kışa döndü haziran
Sen gittin ben bu elde yalnız kaldım Mariyya!

Seni götürenlerin heyulası olsaydım
Ahh, gözlerinin bir ben müptelası olsaydım

Gelseydin, ahh, kalbinin pusulası olsaydım
Bitmeyen gurbetinin ben sılası olsaydım