Vuslata Sırdaş, Nasibe Kefil !

bazen surdur, bazen sır; ama hep vakurdur, vakur !

uzaktan bakıldığında dost gibi görünüyordur aslında..
bakınca öyle görünse de, toprağa ayak basmamıştır henüz!
galiba umduğu, beklediği zafer ayaklarına serilmemiştir..
özetle, hangisinin zehirleyeceğinden emin olamadığı
iki yılandan biriyle yatağa girdiğinin farkında mı farkında !

aslında, bir yangın sürdürüyor boğazın şavkında, alev alev
bir puştun ipini hazırlıyor, silüeti düşmüş kale duvarlarına
gönlünün sesine kulak kabartmış, kalp çarpıntısı had safhada
gitse yakın, gelse uzak; düştü bir kere, kimine su kimine ırak
düştü bir kere nasibe yol, ufukta batan akşamı ne yapsın
ne yapsın gönlünün uymadığı niyazı, rahmet dökülmeyen duayı !
bir ayete yaslıyor, yılların bıkmadan usanmadan yüklendiği omuzunu,
dayıyor sırtını; kaybettiğinde yıkılmıyor, kazandığında şımarmıyor!

hiç utanmadı, sevgili utanma duygusundan; sır oldu aklı takıldı!
“kızma be dostum” dediği vakur dostuna gelen belalara sur oldu..
şahitsin, koşmaktan gayrı çabasına avuçlar dolusu rahmet isteğiyle
vuslata uzanan nasibe sebil, yemin diye önüne konulan söze kefil, oydu ..
velhasıl, bazen mahir sırdaş oldu, bazen de yıkılmayan kale gibi duvar!

23.03.2020 – 19.40
Bandırma / K.Ç.