Vuslata Ramak Kala Sevdamız Bin Yaşında

Biz iki söğüt ağacıyız
Harşit’in iki yakasında.
Sorulmaz yaşımız,
Çetelesini tutmadık geçen zamanın.
Zaten sevda yüklüyse gönül
Takvimi olmaz artık yaşamanın.
Yine de fikir sahibi olabilir mazimizi merak eden.
Bağrımıza kazınmış harflerden, atılmış tarihlerden
“Gölgesinde mevsimler boyu oturduğumuz
O ağacın altını şimdi anıyor musun? ”
Şarkısını dedelerinden dinledik
Zamane torunların.
Nice aşklara şahit olduk, nice itiraflara
Salkım saçak gölgemizin altında.
Dilleri suskun, gözleriyle konuşurken kimisi
Kimileri şiirler okurdu canı yürekten.
Dolunayın şavkı sallanırken Harşit’in beşiğinde
Nice serenatlar dinledik nişaburekten.
Ne insanlar geldi geçti;
Kimi dertli, kimi mutlu
Kimi gamsız kedersiz,
Ama hepsi bizim aşkımızdan habersiz.
Oysa bizim aşkımız vardı asıl.
Zaman denen değirmenle.muttasıl
Vuslat için ne badireler atlattık.
Her bahar dal verip boy attık
Umutla eğildik bir birimize,
Dokunabilmek için ellerimize.
Umutlar hep başka bahara kaldı.
Onun bağrında yuva yapan bir bülbül
Bana uçtuğu zaman
Topraktaki köklerim titrerdi,
Yapraklarım dökülürdü heyecanımdan.
Gövdesini yaralayan o arsız ağaçkakan,
Üzerime dağları devirirdi
Dalıma konduğu zaman.
Sabrettik bunlara, bıkmadan usanmadan.
Soğuk bir kış günüydü.
Cenk naraları atan fırtına
Gövdemizi zorluyordu.
Nuh tufanından kalma.
Direndik, bekledik savuşsun diye
Ama olan oldu dayanamadık.
İkimiz de devrildik gürültüyle.
Kesildik, doğrandık, kurutulduk.
İnsanlar için artık biz;
Yakılacak birer odunduk.

Ve nihayet buluştuk aynı ocak başında
Vuslata ramak kala, sevdamız bin yaşında.
Varsın cismimiz yana yana kül olsun. Ne çıkar?
Bu ateşin külünde sonsuzluğun tadı var.
Artık aynı ocaktayız yanıyoruz ikimiz
Birazdan semaya tüteceğiz duman duman
Birleşen ruhumuzla ikimiz tek bacadan
Aynı bulutta olacağız. Hak bir gönül bir
Çisil çisil sevda olup, yağacağız
Hangi çorak gönüllere kim bilir.
26/02/2004