Vuslata İştiyak: Gülce Şiiri - İsmail Kan

Güller yakalarını yırtıyorlar baharla
Rengarenk içimde sevdanın sarhoş yelleri başlıyor doğayla
Dolanıyor bülbül bağın en güzel yerinde
Tenime değdikçe sıcaklık;
Yaydıkça güller kokusunu;
Rüzgar dağıttıkça bütün ahengi;
Akmaya başlıyor gönlüm yüreğinin gizli dehlizlerine.
Servi salındıkça rüzgarla,
Eda ve nazın en güzeli gözlerimde

Baharın rengiyle eş gözlerin
Serviler kıskanıyor salındıkça eteklerin
Yanağının içinde güller
Ay doğuyor kalbime
En güzel anında hilalin
Hafifçe esen yel saçlarından getiriyor bütün güzellikleri,
Geziniyor aralıklarında yüreğim.

Şarkıları söyleniyor bütün vücudumda sevdanın
Tenim pınarına çok yakın susuzluğun
Önce gözlerin… Dağılıyor ufuklarda
Kıvrımları kanmayı hatırlatıyor en ıssız gecelere dudaklarının
Ah bu yürek! bırakıp gidiyor beni
Peşinde gül sevgisi ayın ışıklarında
Yüreğimin sahibi!
Sen gönlüme açılan kapı…
Eşikte durmak çok zor artık

Kuşlar açıldıkça özgürlüğe
Ben sana…
Yüreğim sana…
Her şeyim sana…
Açtım kollarımı sevdaya, bütün yabanlıkların üstüne.
Sevda yelleri götürüyor uzaklara,
Vuslat çağırıyor bir yerlerde…
İştiyak damlaları sızıyor birer birer.
Yüreğimin sahibi! gel

Sen gözlerime doğan ay,
Bütün söylediklerim senden ve sana
Varlığım seninle, yaşamım.
Ateşler yanıyor uzakta ve kanayan yaramda
Sarıyor dört bir yanımı.
Gönlümü götür uzaklara… Diyarına sevdanın
Ya da bırak kansın Gülce’nin varlığına
Ey Gülce; baharım, kadınım, her şeyim
Yüreğimin sahibi! gel, vuslat çağırıyor bizi