Vuslata beş kala Şiiri - Arif Bıçakcı

“Hayata tutunmak gerek”, iyi de neresinden?
Aşk yağmuru sızıyor gönül penceresinden.
Kokuyor fesleğenler, dokununca bir anda,
Saat sabahın beş’i, yolculuk var zamanda.

Sığırcıklar dönüyorlar üç-beş nöbetinden,
Aramaya başlıyor, Allah’ın nimetinden.
Ötüşürler hep birden, duygulara tercüman,
Susuyorlar aniden, “ben derdini anlamam.”

Beklemek ömür boyu, karanlığın bağrında,
Uykular haram oldu, umutların uğrunda.
Ayrılık denen illet gözünü bende açtı,
Sana kavuşmak bana en etkin ilaçtı.

Açıyor karanlığı kahreden parlak güneş,
Selama duruyor, geceden kalan son ateş.
Ömürden açtık yine kar gibi beyaz bir gün,
Bu gün gelecekmişsin, asıl gün işte bu gün!

Arif BIÇAKCI