Vuslat Zamanı Şiiri - Mürsel Gündoğdu

Özgürlük depreşince koşuyorum dağlara
Akla hayret veriyor dokunduğum manzara

Bir tarafta toprakta durgun durgun yatan su
Diğer yanda gönülde nehir olma arzusu

Çok yaman bir çelişki içerimde çarpışan
Sonunda feryat olup gün yüzüne kavuşan

Sular baş kaldırıyor toprağın baskısına
Meftun olur tabiat bu isyan yankısına

Zeminden can fışkırır kurmak için karargâh
Doruğu coşku kaplar vadiyi sarar eyvah

Ay gelip selam durur her nehrin doğuşuna
Büyük bir şevkle suyun bu zulmü boğuşuna

Sevdaya tutulan kum pınar içre kaynaşır
Mesut çocuklar gibi doğan suyla oynaşır

Çağlar aşkın büyüsü sığmaz kendi kabına
Gönül savrulur gider bahtının mehtabına

Aştıkça her engeli yeni engele koşar
Hedef büyük olunca yürekte volkan coşar

Aşkını arar ırmak yol açarak kendine
Hiçbir engel tanımaz katar bendi bendine

Aktıkça coşkun nehir kadim ezber bozulur
Bulanan azgın sular bir göl bulur durulur

Bu sevda büyük sevda kalmaz daim göllerde
Ömür boyu beklenmez mecnun gibi çöllerde

Halden hale bürünür beyaz gelinlik giyer
Kadim gönül aşkıyla hemhal olmaya gider

Bir sevda türküsüdür ırmak - deniz özlemi
Çepeçevre kuşatan boylam ile düzlemi

Mikail nikâh kıyar seyrederek bu anı
Ölümün öldüğü an bizde vuslat zamanı

Bir kader örgüsüdür her şey döner özünde
Bu sırra erişenler pişer aşkın közünde

Ateşe sürer usta şekil almış hamuru
Yanmadan testi olmaz cıvık balçık çamuru

Gaye somun olmaktır bir sevda yemeğine
Ancak arınan canlar kavuşur dileğine

Sular niyaz ederek ulaşırlar denize
Ömrümü vakfeyledim rastladığım bu ize

Dönüş ancak O’nadır yelkeni takmak gerek
Ummana dalmak için gemiyi yakmak gerek

Bir özgürlük sancısı burda çektiğim çile
Bir girdaba gark oldum derin ummandan bile

Beni bu derde salan aklımı alan derman
Ya beni teselli et ya eyle katle ferman

Bu sonsuz dehlizlerde kaybettim küreğimi
Gönül sancımı dindir ferahlat yüreğimi

Bir kavuşma arzusu yakıp kül etti teni
Ben benliğimden geçtim gayrı bekletme beni