Vuslat Yakın Şiiri - Bilal Karaman

Vuslat Yakın

İstanbul sokakları yüzleşirken
Sessizliğimin acıyla bütünleştiği kaldırımlarla
Tebessümüyle büyülendiğim
İçime yürüyen bakışın
An gibi iniyor aklıma

Niyetle adını buğulu zamanlara öz ettiğim
Bir gecelik aşk dilencisi değilim

Uzun soluklu uyanışın rüya düşlü yollarında
Latifeler üstlenip nefsime yürümüyorum

Dar geçitlerin ölümcül uçurumlarını göze alıp
Abartısız, hilesiz bir aşkla çaldım kapını
Beni içine sakla…
Sakla ki…
İliklerime işleyen sensiz gecelere inat
Ruhumu işgal eden yalnızlığım uslansın…
Sakla ki…
Parke taşların naralanmış tekme iniltileri
Ezberini bozup taş yüreklere sevmeleri yâd etsin

Razılığına riyasız ömrüm koyduğum…
Sakla ki…
İstediğim, senin olmadığın zamanlarda
Bitmesin yolculuğum

Vahiyle gelen bayramlara eş yüzünü
Ağrıları alınmış bir hayat gibi koy yüzüme

Nehirlerim, içi gurbet gömülü uzaklara akıyorken
Rotasız fırtınalarda rüzgârına kesildim
Ayaklarım senin cennetine çekiyor
Yuvasına geç kalmış üveyikler gibi titriyor kalbim

Ilgıt esen ıtır kokulu ateşine sar
Arzular biriktirdim sırıl sıklam

Saçlarını ser sineme
Elerlini ellerime ver dibindeyim dizlerinin
Leblerin gülistanı oldu Çektiğim çilekeş hayatın
Düşlerimden düşürmediğim
Ümidin en kesik haliyle
Adına şarkılar yazdığım kadın

Dudaklarımda ürperen mor seherleri
İkliminle filizlendir
Yalnızlığıma muhabbetini kat

Zil zurna hayaline daldığımda…
Uykusuz geceler sabahlara uyanıyordu…

O habersizce harcadığımız yılların
Raflarını kıyılarımıza kapatalım
Lav edip de kendini kaybolma sakın
Aharlı şiirlerle gelen aşk oldu senin adın
Rimellerin arifeyi müjdeliyor
En olmadık zamanlarda
Vuslat yakın