Vuslat Ve Hüzün Şiiri - Mehmet Özden Biçer

Hüzün renksiz geceme, gölge gölge düşüyor,
Kuşatılmış bu şehir, bölge bölge düşüyor,
Tutunmak mümkün müdür hayatın kıyısına,
Vuslatım çekip gitmiş, bak yüreğim üşüyor.

Bülbüller seherleri, gülüstanı unutmus,
Güllerde bir sarhoşluk, vasl-ı anı unutmuş,
Bir kaç hazan çiçeği, birkaç zehirli zakkum,
Bir de sarmaşık kaldı, kurumaya yüz tutmuş.

Bozulmuş saatlerim dura dura ilerler,
Zaman bir kursun gibi vura vura ilerler,
Beyhude gecen yıllar, hüzün olup dönerken,
Bu halime vuslatlar, acı acı gülerler.

Zaman sanki rüzgardır, öyle eserek geçer.
Zaman, serkeş gönlüme sanki küserek geçer.
Kendisidir insanin düşmanı kendisine,
İnsan ne ekti ise, ektiği şeyi biçer.

(2004)