Vuslat Var Şiiri - Nilufer Ucuk

Kayalar arasında bir cam ağacı...
Nereden bulur yaşam suyunu?
Yaşamın efsunlu huyunu?
Gökyüzüne uzattıkça boyunu.
Yıldızlarla oynayacak oyunu.
Çabala,nasılsa sonunda vuslat var...

Gül dikenleri arasında yaralı bir yürek...
Dikenler battıkça kanar kürek kürek.
Kanamanın durması için kaya tuzu gerek.
kaya tuzu açıları doruğa çıkaracak...
Ama sonunda vuslat var değil mi?
Boş ver! gelen gün nasılsa güzel olacak.

Dağın doruğunda hiç erimeyen karlar...
Üzerinde eksik olmaz sisler.
Yüreği gam baglayan yarenler...
Baharla birlikte hayat bulan canlar.
Kardelen gibi saf mücadele verenler...
Üzülmeyin! nasılsa sonunda vuslat var.

Okyonus da rotayı kaybetmiş bir kaptan.
Arar,kara sevdasını çoktan pişman...
Kara,ha göründü,ha görünecek.
Martilar sana eşlik edecek.
Umudunu kaybetme Hak'tan!
Sonu her harikarda vuslat olacak!

Der ki Liliyar;
Çaba herşeye değer.
Çünkü sonunda vuslat var!