Vuslat Vakti Şiiri - Necip Zeybek

Dünya çok değişmiş, dedi bir gün annen,
Herkes olmuş keser.
Evlat bile vermez olmuş atasına değer,
Sarmışsa dünyayı edepsizlik, arsızlık,vefasızlık...
Sarmışsa bu kadar eğer;
Ne anlamı var buralarda durmanın, deyip,
Uzun bir yolculuğa çıktı annen...

Velhasıl bir başına koydu babanı sevgili eşi,
Ve bırakıp gitti;
Güzel bir dönemdi, bitti!
Söndü babanın da haliyle ateşi,
Tütmüyor gayrı bacası,
Tarumar oldu bağı bahçesi,
Çıplak kaldı dağı,
Kurudu yaşam pınarı…
Huzuru yitti,
Kalmadı cesareti,
Başladı babanın dünya esareti…

Çalışmayı ibadet saymış o kadına,
Yapılabilecek madem tek hizmet,
Gayrı duadan ibaret;
Ben de başucunda Allah kelamını,
İzin verirse sahibi şayet,
Okuyacağım sabah akşam ayet ayet…
Ve dağıtacağım hayır hasenat için ayırdıklarını,
Onun adına!

Ah oğlum,
Gizlese de uzun yol telaşını baban,
Rüyalarına giriyor her gece annen,
Ve davet ediyor yanına…
Vahdet vakti yakın ki,
Sardı babanı da vuslat heyecanı.
İslamiyet, teslimiyet dini,
Vakit saat geldi mi,
Teslim edip asıl sahibine bu tatlı canı,
Çıkacağız hakikat yoluna…
Gün sayıyor baban,
Bakalım, kısmet ne zamana!