Vuslat Uzak Şiiri - Harun Ertaş

Belki vuslat ikimize uzaktı
Bir yağmur yağıyor sevdiğim
Kahve gözlerini hatırlatan cinsten
Öyle ki demi de bize ulaşmamıştı

Ne kadar uyandım desemde
Nafile...
Hep tekrar aynı rüyaya dalıyorum
Ve her sabah çehren daha yakın gözlerime

Hiç gülmeyen gözlerime,
Sen yağdırdın onca yağmuru
Acıdan kupkuru, yara bere dudaklarım
Şiir gibi adını nitelemekte

Ne kadar unuttum desem de inanma
Acıdan saçmalarım, bilmem ne dediğimi
Bir görsen batar şüphelerin anında
Anlarsın belki bu ümitsiz bekleyişlerimi

Hiç bu kadar bedenime yabancı olmadım
Sana da, aşka tövbe etmekte
Bir cümlemde hiç bu kadar sızlamadım
Geri dön diye ettiğim her dua sesimle