Vuslat Şehri Şiiri - Mehmet Tekeci

Sevgi sahibi temiz belde demiş sana.
Sevgiyi bölmüş,
Yerleştirmiş iki yakana.
Her tarafın servet,
Gönül gözüyle bakana.

Güzellik sende,
Sevgiler en güzel sende barınır.
Asalet senin,
Hasretin en koyusu,
Vuslatın; en tatlısı sende yaşanır.

Hasret sende,
İki sevgili gibi hiç bir zaman,
Kavuşamadı iki yakan.
Hem maziyi yaşadı,hemde atiyi
Hem hasreti yaşadı,hemde vuslatı
Seni içinde yaşayan

Ey İstanbul!
Sevgi deyince aklıma gelen.
Hasret deyince içimi delen.
Masal şehri,
Tarif edilemeyen,
Tarif edilemeyecek olan.
Yaratanın bir kez yarattığı
Başka da eşi benzeri olmayan.

Seni ancak ben anlarım, ben yaşarım.
Çünkü senin gibi benimde mayamı,
Sevgiden yoğurmuş yaradan.
Bugüne kadar hep aldılar senden
Ben vermeye talibim.
Ne almak istersen al benden

Seni yaşarken bile
Sende hasreti yaşarım.
En derin,en içten
Sendeki sevgi içli,
Sendeki sevgi derin,
Bunu kavrayamaz,
Seninle mayası aynı olmayan.

Sabah olur seni yaşamaya başlarım.
Hiç alınmadan,hiç gücenmeden
Ey İstanbul!
Sadece ben yaşarım.
Hiç doymadan,hiç bıkmadan.
Sadece seni ben yaşarım
Hiç bir şey almadan.

Ey İstanbul!
Sevgi sahibinin incisi,
Yarim.
Dile benden ne dilersen
Canımı iste
Canımı sana vereyim.

Mehmet Tekeci