Vuslat Şarabı Şiiri - Abdulkadir Karaman

Gönül bahçesinin gülleri açmaz
Sarmış dağı, bağı firkat serâbı...
Darılmış bülbüller uğramaz, uçmaz
Ziyârete gelmez eş, dost; harabı...

Dallar mahzun, mevsim hüzün mevsimi...
Gözyaşı, inleme; özün mevsimi...
Kendinden habersiz sözün mevsimi...
Savurur rüzgarlar göğe türabı...

Suçtan başka mîras kalmaz şâkiye...
Yaşanandan özet amel bakiye...
Can derdinde, haber verin sâkiye...
Yetişsin imdâda vuslat şarabı?

10/08/02