Vuslat Koğuşu Şiiri - Nurullah Muslu

Ne mutlu yaşıyorduk sen ve ben ikimiz,
Ayrılık çaldı kapımı aşka hasret kaldık biz,
Aşkımızı tazelerdik güneşin her doğuşunda,
Şimdi sen orada mahzun ben vuslat koğuşunda.

Aklımdan çıkmıyor ıslak dudakların,içten gülüşlerin,
Yaşıyor ve seviyorsam, bil ki, bu senin güzel eserin,
Yüreğimdeki yara hala acıyor, ve de çok derin,
Belki; bir gün gelecek birtanem, bitecek elemlerim...

Bekle geleceğim bir sabah güneşin doğuşunda,
Bitecek bu hasret,vuslat koğuşunda,
Ayrılıklar bitecek mutlu bir sonla,
Başımı yaslayıp dinlenmek istiyorum,
Beni seven senin o gönül bağında...