Vuslat IV (ve vuslat)

I.

geldin...
rüyası bile uykumu cana vardırırken
sahiden geldin...
hülyan karanlık kuyumu aydınlatırken
gözlerime geldin...

söz kalemden,nefesten sıyrıldı
tılsımlı rüzgarın lisanı tutsak kıldı.
nutku tutulan martılar
kanatlarına visal çaldı...
susmanın büyüsü
bu şehrin tepelerini efsunladı...

II.

geldin...
bir istanbula geldin,
bin istanbulla geldin...

beklenenin gelişi,
bekleyenin aldığı nefesleri
bırakamadan candan geçişi...

geldin...
beklenen,
kara noktalarda parıldayan
sendin...

III.

vuslat vakti...
duruldu zaman,
kısacık bir heyecandı
bakışlarının kaçtığı an...
kirpiklerim hala sıcacık...
gözlerim tir tir titreyen
susuz birer volkan...
ellerinde ezildi
akrepten kaçan
yelkovan...
bir yürek içinden yandı
ve uyandı zaman...

sahilden üsküdarı kucaklayan,
deniz kırlangıçlarını meraka salan
güneşin durup bakakaldığı
yoksunluğunun geceyi kanattığı
kanatlı bir yürekle geldin,
sahiden üsküdara bile geldin...

geldin...
gelişinin aksi vurdu boğaza
boğazımda düğümlendi dingin bir vaveyla
bulamadım ellerimde tuttuğum,
içine yazıldığım 'sen' kitabını...
unuttum susmayı ve konuşmayı...

IV.

söyle bana istanbul sevdalısı
visalin akarken bu şiirin sinesinden
bir bakışınla yanarken bu şehir ta yüreğinden
tebessümünde ben kaybolmuşum çok mu...

V.

geldin...
kıskanılası bir çift gözün değdiyi heybetli bir şehre geldin...
seyrinde gördüm aşkı ve coşkuyu...
ne çok istedim o an istanbul da kaybolmayı...
ne çok istedim
istanbul olmayı o an...

geldin...
rüyası bile uykumu cana vardırırken
sahiden geldin...
hülyan karanlık kuyumu aydınlatırken
sen tuttun gözlerime geldin...