Vuslat İstasyonu / ss-10

Yıllardır süren bir sevda seferi,
zorlu bir yolculuktu çıktığım...
Gideceğim Vuslat İstasyonuna
uğrayan tek araç,
sevda kazalarında
hurdaya dönmüş
gönül trenimdi.
.
Öndeki vagonlara sevgilerimi,
arkaya da umut ve özlemlerimi
yüklemiştim..
Yorgun, yıkılmış olsam da kendim,
geçtiğim yollar üzerinde
son derece mutluydum,
şendim...
.
Yolumun üzerine dizilmiş
yaban çiçekleri gülümsedikçe,
saydamlaşıyordu hasret tülleri...
Binbir şevkle, heyecanla aştığım yollar,
masallar aleminde bir yolculuktu...
Susamış yüreğimin beklediği su;
yaralı, hasta gönlümün son umudu;
sevda şarkılarımın güftesi;
ölümden kurtuluşumun müjdesi;
yıkılmış gönül bahçemde
bayramı başlatan şarkının sesi
varacağım Vuslat İstasyonunda
beni karşıyacaktı umudum...
Gidişim böylesi tatlı düşler,
tatlı hayaller içindeydi..
'Kim bilir' diyordum? ...
'Kim bilir, o sevgili
ne karşılama törenleri
hazırlamıştır benim için? ? ? '
.
Vuslat İstasyonuna yaklaştıkça,
heyecanım ulaştı doruklara...
Yorgun yüreğimin çırpınışları,
kanım, canım, soluklarım
düğün şenlikleriyle
dolaştı vücudumda...
.
Yılladır düşlerle,
hayallerimle dolu
yolculuğun sonuna vardığımda
yıkıldım...
Bir şoktu yaşadığım...

Beklenmiyordum! ! ! !
Yoktu bekleyenim...

Yapayalnız kaldığım
Vuslat İstasyonunda,
sevda trenimdeki
boşalttım tüm sevgileri..
Boş vagonların her birine,
özenle doldurdum,
hüzünleri,
çileleri,
özlemleri...
Dönmeliydim şimdi
gerisingeri....

Bir şarkıyla dudaklarımda,
dönüş yolculuğum başladı
geldiğim ilk istasyona...

''Dönülmez akşamın ufkundayım; vakit çok geç..'
Bu son fasıldır ey ömrüm, nasıl geçersen, geç....''

Son vuslat seferim de
hüsranla son bulmuştui..
.
Açma şimdi ağzını,
sen söyleme sevdiğim,
sen sus;
bir şey söyleme.

Ben sensiz,
yalnızca, tek başıma
yaratmıştım bu sevdayı..
Ondandı beklenmeyişim
ondandı habersizliğin..

Sen sus!
Hiç bir şey deme.....
Sen söyleme.....
.
(sen söyleme-10)
13/09/2004