Vuslat Durağı Şiiri - Nurullah Koç 2

Aralığın ayazında, tramvay durağında
Gözleri buğulandı, ağladı kadın
Kavuşmak bir lahza, ayrılık sadağında,
Hıçkırdı uzağa dalarak kadın.
Baktı, yelkovan akrebe varmakta.
Soğuk engerek  yüreğini delmekte.
Engereği boğmak için sımsıkı sarıldı,
Hasretliğin o gece boynu vuruldu.

Aralığın ayazında tramvay durağında,
Gözleri nemlendi ağladı kadın.
Her damlasında hoş bir anı
Anılar, ağlatan kadını..
Yapraklar bile duyduğu hicaptan
Ayrıldı birer birer ağaçtan.
Toprağa düşerken her birisi
Daha da şiddetlendi hıçkırık sesi.
Adam ezilip büzüldü karşısında
Kaybolup gidiverdi  bir Müzeyyen parçasında.
Kulağında Türk sanat musikisi ,
Çarpıştırdı aklında umudu, yeisi.
Sanki, kaderi yeniden yazılıyordu
Bu kez kadından daha çok üzülüyordu.
Fakat gözpınarı lütufkar olmadı
Kadınınki gibi öyle güzel dolmadı.

Aralığın ayazında tramvay raylarında ,
Gözleri buğulandı ağladı kadın.
Goncaların donduğu bu hüzün aylarında
Ayazı eritti, dağladı kadın.
Aldırmadan raydaki metalik sese
Sevgisini haykırdı nefes nefese.
Daha evvel çok defa oynamıştı bu pasajı
Hayatın kendine biçtiği rollerde.
Çok farklıydı bu sefer, uğurlarken kaçağı
Kuşlar bile mahsun şu bej rengi tellerde.

Aralığın ayazında tramvay durağında
Gözleri nemlendi ağladı kadın.
Parmakları incecik,  Godiva'dan bile
Tom dersini almış bakmakta aşk ile.
Ne cellat var ortada ne de kötü kral
"Bir sigara içimi daha kal"
Bir sigara içimi daha kal...

Nurullah Koç / 2019