Vuslat dediğin Şiiri - Dağlar Özügüç

Şimdi sorsan ne kaldı benden geriye,
Körfezde sessiz ve derin bir serzeniş
Bir iç çekişte saklı on yıllık bekleyiş
Birde dua gibi adın kaldı dilimde
Yüreğim virane,merhamet mezatında
Satış bekleyen duygusuz bir mısra gibiyim
Heyecen kalmadı duygularımda
Gelişin yaşam için bir metafor yaratacak
Dön gel, talihi ters yüz eden sesinle
Bir tebessüm bırak solmuş yüreğime
Bilirim, vuslat dediğin gölgede bir ışıktır
Bazen tek bir dokunuş, bütün bir ömrü aydınlatır
Bir gülüşünle bütün kışlar bahara dönsün
Umarım bu aşk,senin adınla canlansın
Ben artık bekleyen değil, senden doğan bir yalnızlığım
Zaman denen celladın affetmediği bir karanlığım