Vuslat... Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

inadına sen kokan
iklimine
soluğumu kattığım rüzgar
dağ
-eteklerini çekiştirip duran
çocuk- gibi
anne bakışlı bir hüzün çarpar
duvarlarına şehrin..

özlemektin
seviştim koynunda
kara/basan ayak izlerinde
yalnız düşlerimin
yoruldum
sınır çizgilerinde
yüreğim
mermi bakışlı bir kaçak
mayın tarlasında gölgem
ülkemden kovuldum..

örselendikçe kavga
kızgın demir alazı umut
su verdim dudaklarına
yaşamanın
daha çok güçlensin diye
kolların çocuk
yenildikçe öfke
bir bulut seç gökyüzünden
sözünden dönme sakın
ağlamanın resmini çiz
duvarlarına
her gözyaşına bir gülüş ekle
ama bekle
önce yenilsin korkuların…

silmelisin beni satırlarından
daha çok yazabilmek için sevmeyi
kadınlığına saplanıp kalan isyan
bastırırken kasıklarına dolan öfkeyi
bilmelisin beni
bitmemiş bir şiir tadında özlemeyi…

sor o zaman
kaç yürek anlar sızıdan
zamana kaç yiğit meydan okur

soğur ciğerimde kalan mermi zulası
gülerim katlime ferman düşen saltanata
heyyy ki heyyy! ! Benimki aşk sılası
yoktur ölümden ötesi
ne celladın kolu, ne dar ağacının gölgesi

bize ancak, vuslat dokunur…….