Vuslat Şiiri - Ali Rıza Aydın

VUSLAT
Şeb-i arûs, Mevlânâ’nın son demdeki vuslatı
Bir maşukun, aşığına, urûc etme hil’atı
Tasavvuru ne kadar zor, ne muamma bir manâ
Vuslat ânı Mevlânâ’nın, hasretinin mir’atı

Yüreğine nakşedince, sevdasını, Mevlâ’nın
Nevbahârî güller açmış, gönlünde, Mevlânâ’nın
Lütfedilip ruhta, cezbe, varlığını sarınca
Şevketini, şöhretini, yırtmış atmış dünyanın

Kalpler inbisat edermiş, O’nun için yanınca
Tüm cihânı sığdırırmış Hakka halîl olunca
Rıhtım gibi yaslanmışlar, ruhu sezâ insanlar
Sultanına bende olup, aşkına baş koyunca

Açılarak, cümle kapı, kalmayınca bir engel
Basmış geleni bağrına, sanki kolları pergel
Rehber olunca Peygamber müşkülâtlı yolunda
“Gel!” demiş, umum nâsa; “Ne olursan ol, yine gel”

Mevlânâ bu; ufku geniş, gönlü engin bir derya
Gelmiş gitmiş, ân-ı vahid; sanki olmuş bir rüya
Hak namına ne yaptıysa bâkî kalan mîras, o
En nihayet, bu can’a da, vefâ etmemiş dünya.
Ali Rıza Aydın
28 Ağustos 2012