Vuslat Şiiri - Bahadır Arif Mete

Görünce uzaktan,
Titredi elim ayağım…
Merdiven dayamış gibi göğe,
Çıkacaktı yürek yerinden!
Kalbimin gümbürtüsünü nasıl sayayım?
Zil zurna olmuş,
Sarhoşum…
Kırıldı tenimde zincirler,
Rüyadan uyanmalıyım.
Ne hayal ne rüya…
Duymaz oldum sesleri şimdi,
Aklıma mukayyet al Allah’ım!
Utangaç süzülür tepeden,
Güller var kirpiklerinde.
Hem yürü sen;
Bakışlarına denk,
Serdim yollarına her renk!
İstemem başka,
Gözlerim gözlerine aşina..!
Hep içinde göz bebeklerim.
Bakıp tebessüm kaçışlar,
Bin ömür verseler orada sebepsiz beklerim!
Şimdi;
Ellerin ellerimde…
Sımsıkı kıyamete dek!
Tutuldu nutkum,
Lal olmuş her yanım.
Anadan doğmadır yüreğim!
Bayram yeri bende.
Saçınca tek tek avuçlarıma;
Kıyamam saçın sırmasına.
El dokunmamış böylesine,
Miski amber gibi,
Çekip çekip içime!
Durdurayım zamanı,
Dur…
Geçme sakın dur!
Alsalar da canım,
Nedir ki kıymeti yanında.
Sen varsan eğer;
Işıklar kaplamış ufuklarım!
Her yer cenneti saray.
Buram buram dolaşırsın damarımda..!