Vuslat*** Şiiri - Ercan Keskin

Yine sana vardım ben menzilimsin güzelim ;
Toprak suya, göçmen kuşlar yuvaya kavuştu.
Bir ben mahzun kaldım nerdesin evvel ezelim?
Nârına yandığım bu kalp seni unutur mu?

İlkbahar zamanıydı hava cıvıl cıvıldı
Çiçekler can suyunu dallara taşıdığında
Börtü böcek hazırolda hiç ger kalır mı
Görülmemiştir böylesi bir cümbüş doğada

Fosforlu kıvılcımlar gökte şimşek çakarken
Mavi yıldırımlar düştü alev değdi yere
Toprak aldı sel aldı bu sıklet dağılırken
Sanki özgürleşen kuşlar uçuştu göklere

Ben sevgimi kalbimde saklayıpta büyüttüm
Ve kara bulutlar dağılınca gökyüzünden
Bir kâbustan uyanmışcasına seni gördüm
Yıĺlarca koşmuştum bu mucizenin peşinden

Sevda böyledir işte bir bakarsın med cezir
Çekilivermiş sahillerin eteklerine
Ki ayrılık , uzaklıkla eşdeğer : Özdebir
Hangimiz kapılmadık bu ani gelgitlere

Ama olsun ,ayrılık kavuşma ihtimali;
Bir durum, olduktan sonra belki bir sınama?
Onu ateşleyen bir kıvılcımdır sanki,
Anka kuşu misali külünden yaratılma.

Ne güzel bir haslettir ;ozünde" iyi" olmak.
Her şeye karşın sevmek sevilmeyi istemek,
Aynı hayalleri paylaşmaktan gurur duymak,
Bu dünyanın kimseye kalmayacağını bilmek.

Ben bunları söylerken gözlerim yaşarıyor;
Amacım lirizm'i sulandırmak değil elbet.
Şairler öyle kolay kolay mutlu olmuyor,
Hiç değilse toz pembe mutluluk değilse şayet?

Hele şairlere söyleyeceklerim ayrı!
Onlar ki dünyayı herkesten farklı duyumsar.
Davet ediyorum düşmeden hiç ayrı gayrı;
"Vuslat "üstüne şiir yazmalarını tekrar.

Yine sana vardım menzilimsin güzelim;
Toprak suya ,göçmen kuşlar yuvaya kavuştu ,
Bir ben mahzun kaldım nerdesin evvel ezelim?
Nârına yandığım bu kalp seni unutur mu ?