Vuslat Şiiri - Dağlar Özügüç

Uzaklar her şeyden habersiz
Kıskanılan zaman aksine çok muhteris
Yakınlar ise ilgili ama oldukça yorgun
Duygular güz gülleri gibi solgun
Ne iş bu ya bir mahsun bakışa gönül verdik
Hiç mesafe alamadık hala aynı yerdeyiz
Vuslata dair bir umudumuz kalmadı
Gergefe gerilmiş ucu yanık hatıralar
Penceresinde üzgün genç kızlar
İşleniyor gözyaşıyla solgun umutlar
Ah bu nasıl kader bu nasıl kısmet
Ne gelebilirsin nede hayal edebilirsin
Yalnızca uğruna ölmek mümkün

Duygulu bir aşkın orta yerinde kayboldum
Kayalarda boy veren kuşburnu ağacı gibiyim
Tek ziyaretçim acıkan seher kuşları oldu
Bir ela gözlü güzele sebepsiz vuruldum
Boş yere yıllarca hasretini çektim
Serabıyla söyleşerek ömür tükettim
Özlediğim telli turnam geliş yolunda
Nergis sevdası yeşerdi boş bezgin umutlarda
Kalan olmadı ihlas ile çıkılan bu yolda
Birlikte verilen sözler unutuldu
Her zamanki gibi yollar ayıldı son virajda
Hercai atılan bir tek adım
Geçip gitti zaman hiç bir şey anlamadım