Vuslat Şiiri - Muhammed Emin Daştan

Beni kendinden uzaklaştırırken
Aklından geçenleri düşünüp irkildim
Bilirdim severdin oysa, neden yakınları ırak eyledin
Gözlerinin girdabında boğuldum
Hamuru hasret olan bu sevda da yoğruldum
Iraklar yakın olmayacak diyorsan
Bunca yılımızı neden boşa savurdun

Sabır susmaktı, sustum
Tek bir sözüne sustum
Bir defter kapandı, şölen sofrası kurdu şeytan
Ruhlar aleminden alnıma yazılmayan
Kaderimizin cilvesiymiş,
Daha fazla alıkoyamadık anlaşılan

Toplu mezar gibi şimdilerde ruhum
Hadi gel topla acı hasadını
Ölüm tül gibi sardığında bizi
Ayrılığın vebalini beraber omuzladık
Söylesene, çeker mi bir tabut ikimizi
Denizlere açılsam faydasız, gecelere sığınsam nafile
Mecalsiz kaldım, bedenim ruhuma dargın
Sevdiğimin cenazesini
Tek başıma kaldırdım yüreğimden
Eşi dostu çağırmadım telkine

Acısını damıtarak yudum yudum yaşadım
Dolaştın can damarlarım da yaftalamadım
Birine yeniden sevgilim, nefesim diyebilmek
Sanki geçmişin kılıcıyla
İçimde yeşerecek umut fidanlarını kesmek
Nefesim titredi, diyemedim hiçbirini
Sende kaldı yüreğimin parçası, yarısı, can noktası

Gurur denen arsız tay,sırtına binip ufka bakan hırçın yar
Ehlileştiremedim ya ben de seni
Dört nala koş benden uzaklaş, buralar sana dar
Arılar her çiçeği aynı aşkla öper mi
Bal gibi bir aşktan sonra bu kadar acı revamı
Sorma dikene, bilmez toprağımın gülünü
Sarhoş olmuş kokusundan bulamaz özünü
Alemi diyar olsa geleceğiz bir araya
Yan yana basacak toprağa ayaklarımız
Duru bakışlım, o gün konuşuruz uzun uzun nasıl olsa
Sur üflenmeden, yüreğimin teri kurumadan
Tenhalar daha da kalabalıklaşmadan
Dedim ya geleceğiz yine yan yana…