Vuslat Şiiri - Salih Şanlı

Vuslat

O eşsiz Sevgiliye varır bütün sevgiler
Varlık yok olasıya o asl’a varmak diler

Gönül o tek pâdişâhın elçisidir ancak
Cümle halk Sultâna, O pâk gönülle varacak

Sevdiğini özleyen gönle dostlar neylesin ?
Mümkün mü, seven, yâr varken ahbâbı yeğlesin ?

Vatan özlemiyle tutuşmuş yanar çırpınır
Yadellerde özyurdun hayâline sığınır

Gönül için vatan ancak yâr ile halvettir
Sevgiliyle halvet olmayan her yer gurbettir

Gerçi gurbet olmasa halvetin kadri olmaz
Lâkin gurbetin gayra bu denli cevri olmaz

Gönledir gurbetin kahrı, sormaz hâlin nice
Belâ yağmuru boşanır üstüne delice

Dünyâ, yeter, sevene bu denli cevr olunmaz
Gönülden gayri de böyle sabreden bulunmaz

Gönlün O'na dönüş vakti erişti sonunda
Kavuşmak Sevgilinin de murâdı O’nun da

Özyurda dönmek zamanı gelmişse kim durur ?
Gönlü alır melekler sonsuza kavuşturur

Hüzün vuslat neş'esine bırakır yerini
Yumuşacık bir el derer gönlün gül terini

Bir nazar et gönlün hâli bu aşkla nice yâr
Ne ister sorma, bir seni, bir seni Yüce Yâr

Sevgiliden başka her şey ölür gurbetlikte
Ölümsüzlüğe erilir o yârle birlikte

Sevgiyle erdi, Sevgiliyle dirildi gönül
Selâm olsun sana gönül, hep sevin sen hep gül