Vuslat Şiiri - Ayhan Yılmaz 3

VUSLAT
Unutmadım evi, barkı, atamı
Geceleri umursuzca yatanı
Zor geliyor toprağını satanı.
Unutmadım ne seni ne de atamı.

Hıdırellez,  İznador,  Mındık deresi
Usanmadan dinledim her bir sesi.
Hiç değişmemiş köyümün havası.
Unutmadım ne seni ne de atamı.

Köyde yetişirmiş artık her nebat
Benden sonra da tutuluyormuş nöbet.
Yediden yetmişe herkes ediyor sebat
Unutmadım ne seni ne de atamı.
Justinm 
Gördüm çobanlar gider davara
Paharın önü doluymuş avare
Havasından mı bilmem (…) ne çare
Unutmadım ne seni ne de atamı.

Köyde çocuk çokmuş diyorlar
Toprağında rızık varmış ki yiyorlar.
Görgüyü, saygıyı hep biliyorlar.
Unutmadım ne seni ne de atamı.

Halil’in, kulağımda o sesi
‘’Gidiyon mu gada cumartesi?’’
Özlemişim köydeki herkesi
Unutmadım ne seni ne de atamı.

Diyorlar ki değişmedi havası
Doluymuş maşallah herkesin kesesi
Silemedim yüreğimde nefesi
Unutmadım ne seni ne de atamı.

Gidiyorum ben (…) yüreğim burada
Anımsarsın belki birgün sahurda
Yaratanı sevdik kavuşuruz belki ahirde
Unutmadım ne seni ne de atamı.

Kurşunu çıkarsan kalır yarası
İsmim geçer mi  bilmem iki satır arası
Mezarlıkta kalır mı bir metrelik arsası
Unutmadım ne seni ne de atamı.
                                AYHAN YILMAZ