Vuslat Şiiri - Himmet Çokal

Karanlık çöktü şehrimize usulca,
Hüzün rengi bir ufukta.
Hayalin kaçırdı uykularımı.
Yokluğun tebessümümün katili,
Özlemin, vuslata açlığımdı.
Yalnızlığım dokunaklı dizeler sebebi,
Kalemim kör, sağır bir ulak.
Sözcükler manasız ve de çorak.
Şöyle uzaklardan kulağıma çalınan,
İçli bir türkü misali canıma işleyen
Dokunsam daha da uzak
Bir sen olmalısın efsunu yüreğime dokunan.
Delice bir yangın ortasında ömrümüz.
Kafi değil söndürmeye sözümüz.
Tutsaklığında hayat denilen kavganın,
Yer yok varlığına kolaylı vuslatın.
Şimdi seninle ayrı saat dilimlerinde,
Kavuşmak imkansız zamanın herhangi bir yerinde.
Yersiz tesellilere karnım tok.
O her zaman gizlendiğimiz göğün altında,
Avuçlarımda ellerin yok.
Ve bu gece sensiz
Üşüyorum sebepsiz
Ortasında ağustosun.
Kafamın içinde bir yerlerde
Sesin sayıklıyor adımı
Pür neşesin, haykırmakta kahkahaların
Boğazımda düğümlenirken hıçkırıklarım.
Hayalin dolmaktayken gözlerime.
Sakın süzülme yanaklarıma.
Hasretim bu gece sana
Senin göğüne gizlenen mehtap,
Başım üstünde bilesin.
Tutunmaksa gereği kaldığı yerden hayata
Bir ucunda sen, bir ucunda ben,
Sabırla gizleriz vuslatı duaya.