Vuslat Şiiri - Erdem Gümüş 2

Dedi ki cânânım, bir ateş yaktın
Aşk ile sevdayla tutuştu kağıt!
Sen benim gönlüme, sevgiyle aktın,
Döküldü gözümden, umuda ağıt.

Dedim ki nazlı yâr, hoş geldin bana,
Hele bir soluk al, demli çay sana,
Ac isen sevgim var, doy kana kana,
Ekelim sevdaya, mutlu bir çiğit.

Dedi varken sana, meşk ile bakmak,
Yakışır gönülden, gönüle akmak.
Nasipde de varmış vuslata çıkmak,
Hemen düştüm yola, dilimde zılgıt

Dedim ki cânânım, aşkta var çile,
Tutulduk biz bize, yâr bile bile?
Aşığım diyorsan, gel güle güle,
Yaslan omuzuma, efkârın dağıt.

Dedi ki bu nice, engin bir gönül,
Aşkın deryasında, benimle anıl,
Kavli kararında, istemem yanıl,
Başka yâre gitmem, seninim yiğit.

Dedi yalnız sana, çağlar bu pınar,
Aşkı sevdayı da, tek sana sunar,
Bu sevda yolunda, devrilmez çınar,
Yaktığın yangını, tenimle soğut..

Dedim ki hoş buldum, aşkın otağı,
Gönülden gönüle, serdim yatağı,
İşte böyle benim, sevgim batağı,
Şiir yak bu aşka, yansın her beyit.

Kul Figani der ki, anla farkını,
Vuslatta devirmem, suyun arkını,
Gönlün değirmense, dönder çarkını,
Un eyle danemi, sevdamı öğüt.