Vuslat Şiiri - Erdem Arslanoğlu

Tedirgin cumatesinin ardı
Tişörtüme ilişen ter
Kaçıyoruz ikimiz şehrin dehlizlerinden
Çünkü kimse anlamıyor
Düşünmek hele gece yarısıysa
Cesaret ister uykuyu bölmek
Şimdi kaçıyorum gerçek şu
Makina değilim ben
Fütürizm mi sevmedim Nazım kadar
Haysiyet sıyrılıyor tezek kadar yok
İnsan öldü mü ağır kokar
Keşke kokaydı her insan zulmü kadar
Şehvet kasıklardan cebe düşeli
Hak verdim hayatın kadınıyız
Bir avuç verene bin veren yok
Kırılıyor kanadımız
Sevişemiyoruz karanlıklarda
Ve seni seviyorum kadın
Sen hep böyle kal
Ben kaçıyorum..