Vuslat Şiiri - Emin Alsancak

Her kavuştuk sandığımızda,
Dünya, 'yalan' adlı küreğiyle,
Vurdu ağzımızın ortasına...

Silkindik, ne oluyor dedik.
Hakikate boyun eğdik.
Eğdik de ne oldu.
Balık gibi yaşamaya devam ettik...

Yaşam boyunca hiç görüp bilmediğimiz,
Vuslat adlı kadını sevdik.
Her başlangıç onun içindi.
Peki ama her bitişte ölmesi gerekmezmiydi.
Evet evet, bitişler ölümü olmalıydı.
Lakin her bitiş onu kat be kat yüceltti...

Ya da biz bu kirli kalplerimize,
Haddinden fazla yüklendik.
Günde beş öğün almalıyken,
Aç bırakıp işkence ettik...

Yaşanmışlıklarımız var bir de.
Ücra köşelerimizde saklanıyor.
Biliyoruz onları ama,
Kapı dışarı edemediğimizden
Koynumuzda hep bir katil beslemekteyiz.
Hem de semirte semirte,
Kendi istikakımızdan vermekteyiz...