Vuslat Şiiri - Nihal Mirdoğan

Herhangi bir günün akşam üzeri
Ömür semtlerine hüzünler konar
Belki her sokağın üşür benzeri
Gitmek istersiniz, adımlar donar

Belki hüzün gelir tepeden dağdan
Dağlar sislenince seslenir bağdan
Saat sarkacında soldan ve sağdan
Güne düşen vakit kanar da kanar

Çalkalanan âlem içinde kaldım
Nerde renkler? neden fecre takıldım
Semavi adımla hicrâna daldım
Belki beni biraz ferahlık anar

Bekliyorum sıyrıl, kapanan perde
Rahiyâlar sunan aydınlık nerde
Belli ki beni de bıraktın derde
Ya Râb! .. zaman (i) çünde zamanlar kanar

Akar zaman, akar... kesilir ahkâm
Tâ ki bu seferde çalandır makam
Bilemeyiz,belli değildir rakam
Hangi saat hangi dakika yanar?

Ömür semtlerinde ahenk kalmadı
Yandıkça sokaklar hüner salmadı
Hattâ adrese vuslat dolmadı
Uhrevi her bir ân beni hep sınar

Dolu dizgin gelmiş gibiydim zaman!
Böyle facianın hızı ne yaman
Nedendir sunduğun nefes kocaman
Aldıkça, esvaplı bedenim bunar

Çıkardım esvabı teselli gibi
Uzanan bir eli tecelli gibi
Bırakmam ufuğu temelli gibi
Dedi ki piştiğin kabını onar

Kalbimde bir ayak sesi..ivedi
Koşarak, dilini ağlatma dedi
Ömre eseflenme, hattâ ekledi
Bütün seyahatler zamanda döner
.. Vakit çaldığında beden de söner
.. Ve ruh otağı gök rengine siner

// Ömür semtlerinde velvele diner //