Vuslat Şiiri - Emre Yıldız Karaman

İlk görüşte vurgun yemiş gönüller,
O gönül ki kıymet bilmedi eller.

Varsın bilmesin,severiz biz yine,
Yazılan şiirler söyleyin kime?

Şiir ki ruhu okşayıp sarmalı,
Gönülden gönüle akıp varmalı.

Gönül bi çare harap bitap düştü,
Şiirim yarım kaldı,kalem küstü.

Etme eyleme acı söz,sitem,naz,
Yürek feryadı bu,kulak ver biraz!

Tatlı dil dururken acı söz etme,
Ayrılık tohumu toprağa ekme.

Hiç olmasın sevdalarda ayrılık,
Aşk kokuyor buram buram ortalık.

Cennet bahçesinden bir meyve olsa,
Her tadan sevdalı,aşkını bulsa.

Ansızın gelir aşk,kapıyı çalar,
Lal olmuş dil,bülbül gibi şakırdar.

Aşk cehennem ateşinden bir parça,
Ar,namus olmalı önce,ap akça.

Ateş yakıp içinde yanmak kolay,
Aşkın narında yanmaktır olay.

Ben hayattan geçmişim tek canım o.
Aşık oldum hastayım dermanım o.

Gönüller padişahı selam sana.
Kara toprak kavuştur sen canana.

Aşkın zehrini şerbet diye içtik,
Şarkıda sözde kendimizden geçtik.

Gönül gözüm kapalı körmüş meğer,
Her aşkı sandık ki çekmeye değer.

Sözüm,şiirim hep sanadır sana,
Kavuşmalar ertelendi yarına.

Tövbe istiğfar eyle gir bu yola,
Rast gider işlerin,can gelir cana.

Söz bitti artık sükut etme anı,
Geldi geçti boşa,ömrüm hazanı.

Sarı saç,mavi göze değil varış,
Hakkın yolundadır birlik uyanış.

Kara kaş,kara göze değil varış,
Hakkın yolundadır dirlik uyanış.