Vuslat Şiiri - Gürsel Çopur

Ey vuslat yadigarı kalp dostu..!
bugün yine leylî oldum diyordun ya
menevşe bulutları bırakmıştı sana bu iltifatı
süpürmüştün kırmızı korları
tefekkür eleğin seni yormuyordu artık
bir nakış mektup daha bırakmıştın kıyıya
ağzı dinar dolu balıklar almıştı muştuyu
ahret tennuresi ıslanmaz bu dergahta
ümitsizlik nefesi ilk ve son yudum..

bir nükhet sunmuştun dün gece
emanet karanfiller hiç incinir mi nazlı seherde?
titrek mum ışığı gözyaşlarıma şahit
bu ne yüce ahit..!
tıknaz halim kıpırdamıyor o iklimde
söz kafilem ile çölüne eşlik edişim,
kırbandaki yudumları istemeyerek de olsa alabilmem..
bir ravza hatırına mıydı bu teveccüh?
incitemem geleceğe mekik dokuyanları
maşeri vicdan sonra bana ne der!
manzum sancılar yağıyor lapa lapa
yazılmış fihristi silemem
bekliyor ipek yolu kalabalığı..

..ve bir maaş bekliyor tahtakurusu
kış güzergahının belkemiğinde
ruh erozyonuna uğramadan cesurca
bir köle satın alınıyor bütün debdebesiyle
bir gassal döküyor gözyaşlarını
bir tavus,gulyabani ile meşk yazıyor

bunları senin zarif mektubuna
niçin yazdığımı sen de biliyorsun…
çünkü mektubu yazan sen’din!
hureyş akrebi çöle gömmüştü kıskacını
yolculuk zehirdir,diyenlere…
mağaradaki muyilan ağacı hala tebessüm edasında..
demek ki hayat hep çift,
düşünce aynası çift
ruh ise tek…

Ey vuslata giden “tek” hedefli insan!
ruhun kabzasını tutamayacağını biliyorsun
o zaman yolculuğuna beni de davet et!