Vuslat 3 Şiiri - Ömer Yüce

VUSLAT
3

HASBİHAL

Yine,
böyle bir bahar günüydü.

En son
baş başa kaldığımızda,

Sen içine attıklarını söylemiştin
ben hissettiklerimi,

bu Yüce Pınar’ın başında.

...

Şimdi,
yine aynı yerdeyiz,

içimde uk’deler.
...

/Gökte umarsızca uçan bir kuş
yaşanmışlardan habersiz
kanat onun ama
çırpınan benim,
kırılan ben./

Yaslanmışım
pelit ağacının omuzuna,
dalmışım eskilerin hayallerine
ortalık sep sessiz.

...

Şu esen kavak yelleri
aynen çocukluğumda olduğu gibi,

o zaman da böyle sert sert eserdi,

“Sen ve ben,
iki de bir
elimizi başımıza götürüp
dağılan saçlarımızı düzeltiyorduk ya
Kıran tepesinde
hayta bir delikanlı gibi...

Sen ıslak ellerinle düzeltirken dağınık perçemimi,
hani demiştin ya,

“Belki de
bu son görüşmemiz otur karşıma,
acımız hafiflesin biraz konuşta”

Sonrada gözün gözüme
elin elime değdiğinde
yaşlı bir gözle
demiştin;

“Gitme...”

“Gitme,
gurbet sararıp soldurur kalbi,
kısık ateşte demler insanı dert,
sisli bir demlik gibi”
...
Evet
O gurbet
beni sensizlikle demledi.
...

Gurbet elde,
ayrılık uzadıkça
dinlediğim türküler
daha çok canımı yakıyordu.

En çok da,
uzun yolculuklarda
seni hatırlatan uzun havalarda,

Örneğin,

“Perşembe günü çeşme başında”

ya da,

yükseklerden seslenen

“huma kuşunda”

taşına toprağına daha bir
sıkı sarılasım geliyordu.

...

Ve kısmet oldu,

“Haritadan yer beğen” dediler.

Dayanamadım
koştum geldim sana.

...

Şimdi
yine aynı pınar başında
suyun nazlı nazlı akışında,

Diz dize oturup da,
Sana doyamamak ne güzel.

Uyuyan yedi güzel genç gibi
yüzyıllık hasretten sonra
kollarında uyanmak ne güzel.

Seninle dertleşmek
bir hastalıktan kurtulmak gibi.

Gezip görmek,kirazından,
dutundan doyasıya yemek
tatlı sularından
şifa bulmak ne güzel.

İki aşık gibi sarılmak,
yağmurdan sonra kokunu almak
boynuna sarılıp o kokunu
içime çekmek ne güzel.

/Ağzımı açmayan bıçak,
kalbime dayandı kaldı sanki/

Gözüme
bir şey kaçmadı ki,
oturdum dizlerine,bildiğin
ağlıyorum şimdi.

Öyüce